Mijn allergie voor 'Spiritualiteit'

Ja, ik geef het toe. Als iemand het woord spiritualiteit in de mond neemt, voel ik vaak meteen een kleine innerlijke kramp. Een lichte jeuk achter mijn ogen. En oké, soms wil ik zelfs gewoon heel hard zuchten.

Want wat roept dat woord allemaal niet op?

Voor de één zijn het engelenkaartjes, kristallen, sjamanentrommels en lichttaal. Voor de ander is het vooral een vaag iets, iets zweverigs, met blije mensen die zeggen dat alles liefde is, zelfs als je wereld instort.

En ik? Ik heb dus best lang gedacht: "Laat maar. Doe mij maar gewoon normaal, praktisch en met beide voeten op de grond."

Maar hier komt de grap: ondanks die allergie...Ben ik zelf dus gewoon ontzettend spiritueel bezig. Alleen noem ik het zelden zo.

Wat betekent spiritualiteit eigenlijk?

Als je alle poespas weglaat, komt spiritualiteit van het Latijnse spiritus, wat letterlijk "adem", "ziel" of "geest" betekent. Het verwijst naar datgene wat ons bezielt, wat leven geeft aan ons bestaan. En dat is iets heel menselijks, iets dat iedereen in zich draagt. Spiritueel zijn betekent dus in wezen: in contact staan met jezelf, met wat je bezielt, met wat jou écht drijft.

In vroegere tijden was spiritualiteit sterk verbonden met religie. Tegenwoordig hoeft het niets meer met geloof te maken te hebben. Veel mensen zoeken naar betekenis, rust, verbinding, zonder zich spiritueel te noemen. Een wandeling in de natuur, diepe gesprekken, een moment van stilte, ademwerk of voelen wat je lichaam te vertellen heeft... allemaal vormen van spiritualiteit, zonder dat je er een etiket op hoeft te plakken.

Wat spiritualiteit níét is (al denken we dat vaak)

Het is geen eindeloos mediteren op een bergtop. Geen verplicht positieve mindset. Geen uitvlucht uit het leven of “alles maar licht en liefde noemen”.

Sterker nog: echte spiritualiteit brengt je vaak juist dieper het leven in. In het rommelige, het rauwe, het échte. In je lichaam. In je pijn. In je verwarring. En ook: in je vreugde, je zachtheid, je verwondering.

Het is niet weggaan van wat is, maar erbij blijven.

Thuiskomen bij jezelf

Voor mij betekent spiritualiteit vandaag vooral dit: thuiskomen bij mezelf. Achter alle rollen, verwachtingen, maskers en overtuigingen. Durven voelen wat er in mij leeft, ook als dat ongemakkelijk is. Leren vertrouwen op mijn lijf, op mijn intuïtie, op dat innerlijke weten dat zelden schreeuwt, maar altijd klopt.

En weet je? Daar is niks zweverigs aan. Dat is juist enorm aards, lijfelijk, menselijk. En misschien nog wel het belangrijkste... Ik ben hiermee lief voor mezelf en vind mezelf de moeite waard om dat te gaan onderzoeken.

Ben jij spiritueel? Misschien wel meer dan je denkt.

Je hoeft het woord niet te gebruiken. Je hoeft geen wierook aan te steken of in lotushouding te zitten. Maar als je op zoek bent naar jezelf. Als je verlangt naar rust, verbinding, betekenis. Als je voelt dat er “meer” is dan alleen je hoofd.

Dan zit je al middenin spiritualiteit. Op jóuw manier. In jouw taal. In jouw tempo.

En misschien... is dat wel precies hoe het bedoeld is.

Dus ik ga proberen om mijn allergie los te laten en het goed te verzorgen, zodat ik met beide voetjes op de grond toch mezelf kan zijn ;-)